Neşeli bulunduğu bir zamanı seçerek:
“Paşam…” demiştim, “şu danıştıklarının içinde bazen öyleleri var ki, şaşırıyorum. Bunların mütalaalarına nasıl olsa sonunda iştirak etmeyeceksin. Kararını önceden vermiş olduğun da malum… O halde, ne diye onları birer birer çağırıp karşısında söyletirsin?”
Atatürk, yüzüne alaycı bir eda ile bakıp şu cevabı vermişti:
“Bazen hiç umulmadık adamdan ben çok şeyler öğrenmişimdir; hiçbir kanaatı hakir (değersiz) görmemek lazımdır. Neticede, kendi fikrimi bile edecek olsam, herkesi ayrı ayrı dinlemekten zevk alırım.” 28